Ga met God en Hij zal met je zijn

 

4 september 2025

Ik heb een heerlijke zomer gehad waarin we veel in de natuur zijn geweest.

Het ging allemaal heel goed - tot vorige week.

Dinsdag 24 augustus nog heerlijk gesport en 's middags een bezoek aan de huisarts. Ik vroeg of ze naar mijn buik kon kijken omdat ik allerlei enge verhalen hoorde van de oncologe over het uitvallen van je darmen, maag, etc. Ze vond een verdikking, maar mijn darmen werkten prima. We hebben haar vertelt over onze onvrede met de oncologe, die had verteld dat er slechts 1 chemo was met veel bijwerkingen en weinig voordeel of me naar de huisarts verwees voor palliatieve zorg. Maar ik voel me nog zo goed. De huisarts belde met de oncologe die een plekje vrij had eind augustus. Vrijdag 22-8  heb ik bloed laten prikken.

Ik schrok heel erg van de uitslag: want de tumormarker was 3x zo hoog – van 500 naar 1600 gestegen!

Het is zo bizar want ik voel me zo goed. Toen ik dit met de oncoloog besprak, die een uur voor ons uittrok. Zij legde uit dat de uitzaaiingen in de lymfeklieren in de buik weinig klachten geven. Ik merkte op dat de voorgestelde chemobehandeling veel bijwerkingen hadden en weinig voordeel.

De oncologe vertelde dat ze regionaal gebonden zijn en slechts standaard behandelwijzen kunnen toepassen. Academische ziekenhuizen hebben meer mogelijkheden en patiënten kunnen meedoen aan pilot programma's. 

Dat ga ik dus ook doen. In eerste instantie zou ik op 4 september naar het Erasmusziekenhuis (EMC) in Rotterdam gaan voor een intakegesprek, maar dit is uitgesteld tot woensdag 10 september.

Ik had al eerder willen schrijven, maar na die schrikbarende uitslag van het bloedonderzoek, kon het emotioneel niet aan om alle (lief- en goedbedoelde) reacties te lezen en aan te moeten horen. Ik moest het eerst even goed laten bezinken en verwerken.

Koos en ik zouden in oktober een maand naar Israël gaan, maar vanwege de komende behandelingen willen we nu alle energie steken in het werken aan mijn gezondheid. Met grote pijn in mijn hart heb ik de reis dus moeten annuleren.

Verder probeer ik zonder meer 7000 stappen per dag te lopen, en daarbij ook nog te sporten. Eetgewoonten zijn ook aangepast en verder ben ik ook met alternatieve dingen bezig. Daar had ik mijn hoop opgesteld, maar waarschijnlijk is deze kankersoort zo agressief dat ik er niet veel baat bij had.

Ik besloot ook om volop te gaan genieten van het Israël weekend in de Betteld, dat ieder jaar door Jacob en Hennie Keegstra van de ICEJ georganiseerd wordt.

Een tijd om mij op positieve dingen te concentreren en geen ach en wee over mijn gezondheidstoestand.

Die vrijdag voordat we naar de Betteld vertrokken was ik de Heer aan het danken terwijl ik op de fiets even naar Naaldwijk ging om vitaminepreparaten op te halen. Ook bad ik voor Gods nabijheid. Deze kanker is niet alleen een lichamelijke strijd, maar ook geestelijk moet je het allemaal kunnen behappen. Dat is soms heel erg heftig.

"Genezing is mooi, Heer," bad ik, "maar Uw nabijheid is zo belangrijk, juist nu."

Toen Sophie, Koos en ik vertrokken voelde ik me opeens veel beter.

Die zaterdag ontmoette ik Hillie, die vertelde dat ze zich op een keer naar en ellendig voelde - alsof ze in een grijs gebouw zat. Ook zij bad toen om Gods aanwezigheid. Kort daarna kreeg zij van iemand twee van deze kleine kroontjes – een om weg te geven. 

Als een tastbare bemoediging van Gods aanwezigheid/nabijheid/omarming. 

Die zaterdag had Hillie het op haar hart om dit kroontje aan mij te geven. 

Het was een weekend met veel kostbare momenten.

Thuis had ik een aantal aanbiddingsvlaggen, die ik ooit bij de ICEJ gekocht had en een tamboerijn, die ik weinig gebruikt had. Die had ik meegenomen en besloot deze tijdens het weekend veel te gebruiken.

Op zaterdagavond vond een proclamatie plaats en een vlaggen processie. Het was oppassen geblazen dat de vlaggende mensen dezelfde kant op zwaaiden. Ik stond tussen twee mensen die allebei hun eigen ding deden….

Toen ik er iets van zei tegen de leiding, ook dat ik ziek ben, kreeg ik het aanbod om met de sjofar te lopen.

Voor mij was het de eerste keer dat ik met de processie mee liep. Mijn vriendin, Elze Marijke, gaat ieder jaar en doet dan ook met de processie mee. Voor mij was het dus heel bijzonder dat ik de Sjofar mocht dragen en mijn vriendin de schaal met de gebeden.

Koos maakte heel veel foto's – wat een verschil bij een paar jaar geleden!

Ik ben zo blij met de YouTube video’s, die houden de kostbare herinneringen nog meer levend. 

Klik op de link voor  De Betteld video

In december had ik mij door de oudsten van de gemeente met olie laten zalven. Zondag, na de processie, kwam Gosse naar mij toe en zei dat hij het op zijn hart had om mij met olie te zalven. Ik had al besloten dat, als ik het opnieuw zou laten doen, het niet een formaliteit moest zijn maar spontaan,door God geleid.

De beide processies waaraan ik mocht meedoen waren voor mij een soort van afsluiting van .... maar ik proclameer leven over mijn lichaam.

Het was een onvergetelijk weekend! 

Even weg uit de ziekte en genieten van Israël en de sprekers: Lars Enarson en Jacob Keegstra. De contacten – we zagen een heleboel oude bekenden, waarvan we sommigen al een jaar niet meer gezien hadden. En we waren een in de liefde van de Heer en onze liefde voor Israël.

En nu gaat het 'gewone' leven weer beginnen.

Mijn grootste gebed is: Gods nabijheid ervaren.

En verder: 

Dat de tumormarker onder de 35 mag gaan zakken. En dat ik samen met Koos nog een paar jaar langer hier op aarde mag blijven. Maar alles is in Gods hand.

Een goed gesprek in het Erasmus Medisch Centrum en aandacht voor onze ideeën.

Wat de toekomst brengen moge – de Heere God weet het.

Hij was en is en zal zijn.