Van rollercoaster naar vrede

De afgelopen weken waren weer een emotionele rollercoaster.

Maandag 10 februari:

Voordat ik door het regionale team besproken werd had ik daarvoor twee gesprekken gehad met de oncologe en de gynaecologe. Maar in plaats van mij over de operatie te vertellen moest ik alleen vragen stellen aan de gynaecologe. Tot die tijd had ik de hele situatie 'geparkeerd'/geblokkeerd, want ik kan er toch verder niets aan doen. En dan word je opeens gedwongen over de ziekte na te denken. En moet je ook nog vragen gaan stellen…. Beide artsen zeiden, "waarom zou je de operatie niet doen? Je bent nog jong. 66, je bent nog geen 86."

Ik ben het operatie traject ingegaan omdat de artsen bij iedere stap bespreken en kijken of er obstakels zijn, dingen die ze niet vertrouwen.

Dinsdag 11 februari:

De hele dag was ik erg gespannen. En het duurde maar en duurde maar. Eindelijk, om 18.45 (!) belde de arts met de uitslag. Hij verontschuldigde zich dat het zo lang geduurd had. Ik weet dat deze mensen hele lange dagen maken.

Toen het regionale team alle testen nog eens beter gingen bekijken zagen ze dat er uitzaaiingen op de lever en de darm waren. Deze ontwikkelingen zou de operatie nog riskanter maken, waarvoor ze al gewaarschuwd hadden.

Dat was de reden waarom ze de operatie wilden uitstellen. De arts raadde het mij ook niet aan, ook al mocht ik uiteindelijk wel beslissen. De artsen weten het beter dan ik, en ik voel er ook niet veel voor om mij voor niets te laten opensnijden als blijkt dat het weghalen van de uitzaaiingen te veel risico's met zich mee zouden brengen.

Nu misschien nog een chemokuur. Ik heb er al drie gehad en de kanker zit er nog, dus de vraag is of de chemo er nog verandering aan gaat brengen.

In de dagen naar dinsdag toe heb ik veel gebeden om wijsheid. "Wat moet ik doen, Heer?" ook veel gehuild. "Ik wil nog zo graag leven."

Ook hoor je van mensen die een bijna dood ervaring hebben gehad eigenlijk liever niet hadden teruggekomen, maar de wens om te overleven zit er nog heel diep bij mij in.

Toen ik hoorde dat de operatie niet doorging, voelde ik me opgelucht. En als een teken van de Heer.

Woensdag 12 februari:

Geprobeerd de arts of de oncologieverpleegkundige te pakken te krijgen – helaas had de dokter een vrije dag en de verpleegkundige ziek. De arts heeft het heel druk, zodat ik alleen met de baliemedewerkster kon spreken. De volgende chemokuur is op 25 februari – gewoon 3 weken naar de vorige. Op maandag de 24^e heb ik dan een gesprek met de oncologe, en zal dan vragen hoe het nu verder moet gaan.

De afgelopen 1 1/2 week heeft dus heel veel spanning bij mij opgeleverd. Dat begon al tijdens het gesprek met mijn oncologe, die zeker vijf keer zei dat het een hele zware operatie zou zijn, waar ik heel goed over moest nadenken. Wat ik wilde? Maar hoe kan ik als leek weten wat ik wel en niet wil? Ik wil langer blijven leven, dus koos ik voor die operatie. Natuurlijk ook bij de Heer neergelegd en zag het antwoord van het regionale team als een antwoord van Hem.

Het troost mij dat God alles in Zijn Hand heeft. Ook Hij kan mij natuurlijk genezen. Spreuken 3:5-6 was een bemoediging.

Het was zo'n troost toen ik op woensdag een grote bos bloemen kreegvan mijn gemeente Sjamar, ook namens Jack en Inge. 

 

Donderdag 13 februari

Koos en ik gingen naar een inloophuis voor kankerpatiënten (CARMA) in Naaldwijk – op loopafstand van ons huis. Zowel Koos als ik zijn daar welkom voor ondersteuning, lezingen en activiteiten. Er worden ook massages gegeven.

Tijdens de lezing hoorden we dat veel naasten geen aandacht krijgen en zich daardoor eenzaam voelen.

De naam Carma komt van de twee initiatiefneemsters: Carla Witmans en Marie-José Persoon. Zij deden in 2009 als survivor mee aan de SamenLoop voor Hoop en ervaarden hoe fijn en belangrijk het is om je verhaal te kunnen delen met iemand die je begrijpt. Vervolgens ontstond het idee voor een centrum voor kankerpatiënten en hun naasten in Westland. Samen met andere enthousiaste en deskundige vrijwilligers zijn zij aan dit plan gaan werken. In januari 2011 is Carma gestart. Vrijwilligers van Carma zijn ook aanwezig op de oncologie afdeling van het Reinier de Graaf Gasthuis in Delft. Zij bieden ook daar een luisterend oor, tijd en onverdeelde aandacht aan de patiënten.

"Als je kanker krijgt, verandert je wereld 
en verandert je toekomstbeeld. 

De ziekte heeft niet alleen invloed op je lichaam, 

maar ook emotioneel en sociaal zijn de ziekte 

en de behandeling vaak ingrijpend."

's Avonds belde mijn huisarts ook nog op. Zij heeft de medische vaktaal in de brief voor mij vertaald.

"Brief MDO Gyn-oncologie bespreking.

Klinische diagnose:

Ovarium (eierstok) kanker stadium 4. Tumor positief vocht achter de longen en uitzaaiingen in het buikvlies.

CT: afwijkingen rondom de longen en het buikvlies zijn iets afgenomen, maar uitzaaiingen in de lever en de darm.

Conclusie: onvoldoende voor chirurgie nu…

Beleid: doorgaan met chemo en herbeoordeling na 4 kuren." 

De huisarts was verbaasd dat ik nog zoveel energie heb en naar behoren kan functioneren. Alleen in deze griepperiode ben ik voorzichtig en bezoek geen samenkomsten.

En nu?

Na een week worstelen heb ik weer vrede in mijn hart en ervaar ik Gods nabijheid.

We zijn heel erg dankbaar voor alle gebeden en reacties. Koos is ook bemoedigd, omdat de berichten ook vaak aan hem zijn gericht of hem erbij betrekken.

****************************

Zie ook de blogpost over het “Kübler-Ross verwerkings model”
 voor ongeneeslijk zieke patiënten